M.O.M. 7, week 47, 2012 ___ Oh, what a day…

Vertel je verhaal; de startzin voor vandaag is:

“Hoe voelt dat nou, alweer een jaar ouder?" Een beetje wazig keek ze hem aan, dan heel langzaam, verscheen er een glimlach op haar gezicht...

Oh, what a day…

“Hoe voelt dat nou, alweer een jaar ouder?" Een beetje wazig keek ze hem aan, dan heel langzaam, verscheen er een glimlach op haar gezicht...
Wat voor een dag… vreselijk gewoon!
Daar zat ze dan tegenover hem… helemaal nat geregend, met haar haren tegen haar voorhoofd geplakt, uitgelopen eyeliner en volkomen gestrest.
Eindelijk samen met haar steun en toeverlaat, samen aan een heerlijke mok hete chocomel…
Ze had wel kunnen huilen… nee niet van verdriet maar van opluchting.
Hij was de rust zelve… altijd… DE ROTS IN DE BRANDING.
Terwijl hij haar aanhoorde wreef hij zachtjes haar handen warm in de zijne en streek hij haar natte haar, met een tedere veeg uit haar gezicht; ziezo.
Ze vertelde… en wat deed haar dat goed…

Ze was die ochtend al heel vroeg uit huis gegaan, om 5.15u om precies te zijn, omdat ze naar de vroege dienst moest. Het weer was vreselijk; winterse buien, gladheid op de wegen, nauwelijks zicht…
Ongeveer halverwege de ca. 50km die ze moest rijden schrok ze opeens wakker uit haar gedachten aan het werk voor die dag en over allemaal “ditjes en datjes”.
Voor haar doemden opeens felle remlichten op uit de duisternis die plotseling alle kanten op leken te springen… een crash!
De auto voor haar was in een slib geraakt; eerst de vangrail in maar dan toch terug de weg over zo de berm in, waar de auto over de kop sloeg om uiteindelijk op z’n dak en aan alle kanten gedeukt, bedekt met modder bleef ie liggen in de greppel.
Me god… ze reageerde gelukkig goed en op tijd.
Als een film rolden alle plaatjes door haar hoofd van wat nu te doen; gelukkig maar.
Maar twee weken geleden had ze een cursus EHBO gedaan en die kwam nu goed van pas.
Ze stopte zelf op de vluchtstrook op een veilige afstand van het wrak, nog steeds was geen enkele  andere automobilist in zicht, ze besefte dat ze nu moest handelen en wonder boven wonder overwon de rede de schrik.
Dus deed ze wat ze moest doen; er zaten drie mensen in die verongelukte auto.
Omdat het wrak werkelijk vreselijk in de kreukels lag en er benzine weglekte bij een nog steeds draaiende motor besloot ze, zo snel ze kon, de inzittenden uit die auto te trekken.
Dat viel niet mee maar gedreven door de moed van de wanhoop lukte het haar… Maar goed ook want luttele ogenblikken later vloog het wrak in lichterlaaie.
Een van de slachtoffers gaf geen enkele krimp, de twee anderen waren bij bewustzijn, een van hun had duidelijk z’n been gebroken, de derde was vooral van slag zo leek het.

Er kwam maar geen andere auto aanrijden en zo zat er niets anders op dan de gewonden even alleen te laten om, via een praatpaal, de hulpdiensten in te schakelen.

Het duurde niet lang gelukkig voordat politie en ambulances er waren… wat een opluchting…

Pas nadat ze de slachtoffers in goede handen wist en een ambulancebroeder haar apart nam om even bij te komen drong een en ander tot haar door.
Ze was volkomen doorweekt, zat onder de modder en zelfs onder het bloed van een van de slachtoffers.
Die man van de ambulance wilde weten of het wel goed ging met haar… “Ja, hoor… het gaat wel”.
Ze kreeg het advies om die dag maar niet meer te gaan werken en in plaats daarvan even rustig aan te doen; liefs iemand op te zoeken om misschien haar verhaal bij te kunnen doen want, zo werd gezegd, alles dat ze daarnet had gezien kon nog wel enige impact hebben.
Een van de politieagenten vroeg haar of ze mee kon rijden om een verklaring af te leggen, te vertellen wat ze had gezien, ze zou dan ook eindelijk op haar werk kunnen bellen waarom ze er nog niet was en een vriend of familielid. Zo gezegd, zo gedaan…
Op het politiebureau durfde ze uiteindelijk de vraag te stellen hoe het met de slachtoffers gesteld was, vooral die ene die bewusteloos leek…
Het antwoord was niet zo mooi; die ene, een jonge vrouw, bleek niet bewusteloos maar op slag dood te zijn geweest, die twee anderen waren behoorlijk gewond.

SLIKKEN!

Je hebt gedaan wat je kon… werd er gezegd; toch bleef ze met een onbeschrijfelijk vreemd gevoel achter.

Ze kon gaan, ze had haar beste vriend opgebeld en alleen nog maar gevraagd of hij tijd had omdat ze hem echt nodig had… het was goed.
Nog steeds drijfnat, koud en vies was ze bij hem aangekomen; hij schrok toen hij haar zag.

Daar zaten ze dan samen aan de chocomel… het verhaal was er eindelijk helemaal uit en ze huilde; ze huilde omdat ze niet meer had kunnen doen, van de schrik, van alle opgekropte emotie.
Hij bleef maar herhalen hoe dapper ze had gehandeld en dat ze toch niet meer had kunnen doen.

Uiteindelijk werd ze rustig…

Samen reden ze naar haar huis zodat ze zich kon opknappen; ze zouden daarna iets leuks gaan doen om op andere gedachten te komen.
Een paar uur later toen ze samen door een winkelstraat liepen te slenteren, het was al ergens in de namiddag, vroeg hij het opeens: “Hoe voelt dat nou, alweer een jaar ouder?"
Ze keek hem dus even wazig aan, zuchtte en besefte toen dat ze haar eigen verjaardag was vergeten… “Kom…” zei hij, “Laten we een cadeautje uitzoeken…”

Samen liepen ze verder en met een glimlach op hun gezicht beseften ze beiden dat het maar iedere keer een feestelijke gebeurtenis is als men z'n verjaardag weer kan vieren; het is zeer zeker niet vanzelfsprekend.

Even terzijde: 

Dat allemaal gebeurde in een tijd toen er nog geen (of nauwelijks) gsm-telefoons in gebruik waren, namelijk in 1988.

Thats all for now folks...

Groetjes,

Gaabs