donderdag 29 november 2012

Thursday Challenge week 48, 2012





_______________________________________________


This week's theme is:

"BOTTLE"

(Container, Cup, Glass, Wine Bottle, Cork, Jar, Flask,...)




Got the massage message..?



Wanna know more about or join Thursday Challenge? Click here!



Have fun!!!




Greets,

Gaabs





_______________________________________________

woensdag 28 november 2012

M.O.M. 9, week 49, 2012 (aankondiging!)






De volgende opdracht is er...

Have fun!


Groetjes,

Gaabs

DiDi: Dichters op Dinsdag – Thema 27 november: “Klussen”







Een brandweerman die moest gaan blussen,
Kon ie thuis niet verder klussen.
Aan zijn buurvrouw die van handwerk houd,
Was geen kaarsje toevertrouwd…
Plots brandde op haar bank het geborduurde kussen.



Have fun again tomorrow... ;-)

Gaabs




M.O.M. 8, week 48, 2012 ___ "De GOEDE oude tijd"




THEMA: De goede oude tijd! 


Tja, nu is het al woensdag en eindelijk kom ik, misschien zo’n beetje half zeg maar, aan mijn eigen M.O.M. toe… het is toch echt niet te geloven!

Nog ”Photosunday”, nog “Camera Critters” hebben mij gezien afgelopen weekend en ook bij de DIDI schitter ik alleen maar met mijn afwezigheid… pfffffffffffff… Nou zeg!

Alle ideeën die ik had voor bovengenoemde ‘loggies’ zijn verzopen in de ruige golven van de alledaagse sleur. BAH!!!
Hier baal ik echt van…
Sorry voor dit gezeur maar ik moet even mijn hart luchten! Haaaaahhhhh…

Naast de sleur kwamen er ook wel wat gezellige momenten voorbij gelukkig, maar juist daardoor heb ik nog minder tijd voor mezelf over gehouden.
Nou ja, ik ben vast niet de enige in bloggerland die het soms zo vergaat.

O.K…..

Terug naar de goede oude tijd dan maar?

Waar denk ik eigenlijk aan als ik zeg “De goede oude tijd”?...
Bedoel ik dan de tijd, zo’n +/- 40 jaar geleden toen ik nog een klein meisje was?
Of bedoel ik de tijd nog veel langer geleden? Lang voordat ik er überhaupt was?
Misschien allebeide wel een beetje…
Ik denk dan aan “De GOEDE oude tijd”; niet aan de tijden van oorlog en ontberingen, niet aan de armoede (die er nu trouwens ook nog steeds bestaat), niet aan gebrekkige gezondheidszorg en ook niet aan het feit dat wij vrouwen vroeger vrijwel geen rechten hadden.
Ik zie voor mijn geestesoog dan altijd de mooie momenten, de plaatjes van de volmaakte eenvoud van het leven en het simpele, gewone geluk dat mensen daaruit konden putten.

Dat de oude tijd vaak alles behalve GOED was dat is uiteraard een feit…

Eigenlijk wilde ik een mooie foto show maken voor deze M.O.M.; helaas ben ik er niet aan toe gekomen en gaat me dit ook vanavond niet meer lukken.
In plaats daarvan zit ik nu gewoon even te mijmeren.

Waarom zeggen we altijd “De goede oude tijd” als we toch donders weten dat het niet altijd even rooskleurig er aan toe ging destijds?
Volgens mij hunkeren wij allen zo nu en dan gewoon naar die eenvoud van toen en naar de vele malen langzamere levensstijl van vroeger.
Waarom moet alles zo gejaagd tegenwoordig?
Is het eigenlijk niet genoeg te doen wat nodig is om te kunnen leven en het daarbij te laten?
Waarom jagen we allen het geluk na, streven we alsmaar naar MEER terwijl we eigenlijk alles al hebben en meer; het geluk voor onze voeten ligt?
Zijn we simpelweg vergeten ons te bukken om het op te rapen?

Ik ben geen uitzondering in dit leven op al mijn medemensen hoor… ik laat me net zo meeslepen, als alle anderen, in deze “RATRACE” die we de moderne samenleving noemen.
Maar waarom?... Weet jij het?

Soms verlang ik heel erg naar de eenvoud en rust van weleer.

Hebben jullie dat ook?


Zullen we vanavond eens gewoon de computer uitzetten, ook de elektrische verlichting en met een brandend kaarsje op tafel gaan zitten, al dan niet samen met een partner of vriend, om gewoon van de rust en elkaar te genieten?

Soms verlang ik hier heel erg naar…



Een fijne avond allemaal.



Groetjes,

Gaabs




zaterdag 24 november 2012

En we ZWIJMELEN weer op ZATERDAG... Yeahhhh!!!

‘Zwijmelen op Zaterdag’ doen we wederom bij Marja

Gaabs gaat even helemaal los....
Wild swingen met wilde haren!!!

Ever since...

Dit nummer is naar ik meen uit 1974, ik was/werd toen dus nog maar net 5...
Mijn oudste broer was al 18 en hij is dus de verantwoordelijke ervoor dat ik op die jonge leeftijd al helemaal verknocht raakte aan DEEP PURPLE!
Onze arme ouders.... hahahahaaaaa...





Swing ze allemaal!!!!



Groetjes en een fijn weekend,

Gaabs





donderdag 22 november 2012

Thursday Challenge week 47, 2012




_______________________________________________


This week's theme is:

"THANKFUL"



"Honeymooners"



Because I’m thankful for a great many things in life I didn’t know which photo to choose for today’s challenge.
Which moment or thing from all the good stuff that’s been thrown at me from time to time?
I’m thankful for each and every one of my family members and friends, for all the little pleasures like flowers, the ocean, the blue sky, animals, the mountains…
I also deeply appreciate the fact that we can enjoy a good meal several times a day, that we do have fresh, clear, water to drink, bathe and even swim in.
I’m honestly thrilled to have a roof over my head, good central heating and a comfy bed to sleep in.
I love my husband and he loves me back.
My parents are still alive and live just across the street…
I could go on bragging about all the good thinks I’m thankful for a whole lot more, I could prolong the list of things…

Well, let me explain to you all why I chose this photo out of all the others to choose from.
This one picture, which I have taken myself extending my arms to the limit to hold the camera as high above our heads as possible, shows my husband and me while we are lying flat on our backs on a tiny little boardwalk, at a rather serene lake, just having a moment of rest, peace and quiet.
As you can see.. We were having a real good time; happy being there with the two of us.
We were on our honeymoon…
As we were lying there we were aware of all the little things that make our life rich and worth living.
And that’s why I chose this picture, it, in a way, represents to me all the things I’m thankful for.



Wanna know more about or join Thursday Challenge? Click here!



Have fun!!!




Greets,

Gaabs







_______________________________________________

dinsdag 20 november 2012

DiDi: Dichters op Dinsdag – Thema 20 november 2012: “Prooi”

DIDI... is het geesteskind van Melody








Er was eens een uitvinder te Diemen,
Iets nieuws kon hem altijd believen…
Wat hij verzon viel in de smaak,
Het was altijd raak… 
Maar viel ook vaak ten PROOI aan de dieven.



Have fun today... ;-)

Gaabs



maandag 19 november 2012

M.O.M. 7, week 47, 2012 ___ Oh, what a day…




Vertel je verhaal; de startzin voor vandaag is:

“Hoe voelt dat nou, alweer een jaar ouder?" Een beetje wazig keek ze hem aan, dan heel langzaam, verscheen er een glimlach op haar gezicht...


Oh, what a day…

“Hoe voelt dat nou, alweer een jaar ouder?" Een beetje wazig keek ze hem aan, dan heel langzaam, verscheen er een glimlach op haar gezicht...
Wat voor een dag… vreselijk gewoon!
Daar zat ze dan tegenover hem… helemaal nat geregend, met haar haren tegen haar voorhoofd geplakt, uitgelopen eyeliner en volkomen gestrest.
Eindelijk samen met haar steun en toeverlaat, samen aan een heerlijke mok hete chocomel…
Ze had wel kunnen huilen… nee niet van verdriet maar van opluchting.
Hij was de rust zelve… altijd… DE ROTS IN DE BRANDING.
Terwijl hij haar aanhoorde wreef hij zachtjes haar handen warm in de zijne en streek hij haar natte haar, met een tedere veeg uit haar gezicht; ziezo.
Ze vertelde… en wat deed haar dat goed…
Ze was die ochtend al heel vroeg uit huis gegaan, om 5.15u om precies te zijn, omdat ze naar de vroege dienst moest. Het weer was vreselijk; winterse buien, gladheid op de wegen, nauwelijks zicht…
Ongeveer halverwege de ca. 50km die ze moest rijden schrok ze opeens wakker uit haar gedachten aan het werk voor die dag en over allemaal “ditjes en datjes”.
Voor haar doemden opeens felle remlichten op uit de duisternis die plotseling alle kanten op leken te springen… een crash!
De auto voor haar was in een slib geraakt; eerst de vangrail in maar dan toch terug de weg over zo de berm in, waar de auto over de kop sloeg om uiteindelijk op z’n dak en aan alle kanten gedeukt, bedekt met modder bleef ie liggen in de greppel.
Me god… ze reageerde gelukkig goed en op tijd.
Als een film rolden alle plaatjes door haar hoofd van wat nu te doen; gelukkig maar.
Maar twee weken geleden had ze een cursus EHBO gedaan en die kwam nu goed van pas.
Ze stopte zelf op de vluchtstrook op een veilige afstand van het wrak, nog steeds was geen enkele  andere automobilist in zicht, ze besefte dat ze nu moest handelen en wonder boven wonder overwon de rede de schrik.
Dus deed ze wat ze moest doen; er zaten drie mensen in die verongelukte auto.
Omdat het wrak werkelijk vreselijk in de kreukels lag en er benzine weglekte bij een nog steeds draaiende motor besloot ze, zo snel ze kon, de inzittenden uit die auto te trekken.
Dat viel niet mee maar gedreven door de moed van de wanhoop lukte het haar… Maar goed ook want luttele ogenblikken later vloog het wrak in lichterlaaie.
Een van de slachtoffers gaf geen enkele krimp, de twee anderen waren bij bewustzijn, een van hun had duidelijk z’n been gebroken, de derde was vooral van slag zo leek het.
Er kwam maar geen andere auto aanrijden en zo zat er niets anders op dan de gewonden even alleen te laten om, via een praatpaal, de hulpdiensten in te schakelen.
Het duurde niet lang gelukkig voordat politie en ambulances er waren… wat een opluchting…
Pas nadat ze de slachtoffers in goede handen wist en een ambulancebroeder haar apart nam om even bij te komen drong een en ander tot haar door.
Ze was volkomen doorweekt, zat onder de modder en zelfs onder het bloed van een van de slachtoffers.
Die man van de ambulance wilde weten of het wel goed ging met haar… “Ja, hoor… het gaat wel”.
Ze kreeg het advies om die dag maar niet meer te gaan werken en in plaats daarvan even rustig aan te doen; liefs iemand op te zoeken om misschien haar verhaal bij te kunnen doen want, zo werd gezegd, alles dat ze daarnet had gezien kon nog wel enige impact hebben.
Een van de politieagenten vroeg haar of ze mee kon rijden om een verklaring af te leggen, te vertellen wat ze had gezien, ze zou dan ook eindelijk op haar werk kunnen bellen waarom ze er nog niet was en een vriend of familielid. Zo gezegd, zo gedaan…
Op het politiebureau durfde ze uiteindelijk de vraag te stellen hoe het met de slachtoffers gesteld was, vooral die ene die bewusteloos leek…
Het antwoord was niet zo mooi; die ene, een jonge vrouw, bleek niet bewusteloos maar op slag dood te zijn geweest, die twee anderen waren behoorlijk gewond.
SLIKKEN!
Je hebt gedaan wat je kon… werd er gezegd; toch bleef ze met een onbeschrijfelijk vreemd gevoel achter.
Ze kon gaan, ze had haar beste vriend opgebeld en alleen nog maar gevraagd of hij tijd had omdat ze hem echt nodig had… het was goed.
Nog steeds drijfnat, koud en vies was ze bij hem aangekomen; hij schrok toen hij haar zag.

Daar zaten ze dan samen aan de chocomel… het verhaal was er eindelijk helemaal uit en ze huilde; ze huilde omdat ze niet meer had kunnen doen, van de schrik, van alle opgekropte emotie.
Hij bleef maar herhalen hoe dapper ze had gehandeld en dat ze toch niet meer had kunnen doen.
Uiteindelijk werd ze rustig…

Samen reden ze naar haar huis zodat ze zich kon opknappen; ze zouden daarna iets leuks gaan doen om op andere gedachten te komen.
Een paar uur later toen ze samen door een winkelstraat liepen te slenteren, het was al ergens in de namiddag, vroeg hij het opeens: “Hoe voelt dat nou, alweer een jaar ouder?"
Ze keek hem dus even wazig aan, zuchtte en besefte toen dat ze haar eigen verjaardag was vergeten… “Kom…” zei hij, “Laten we een cadeautje uitzoeken…”
Samen liepen ze verder en met een glimlach op hun gezicht beseften ze beiden dat het maar iedere keer een feestelijke gebeurtenis is als men z'n verjaardag weer kan vieren; het is zeer zeker niet vanzelfsprekend.


Even terzijde: 
Dat allemaal gebeurde in een tijd toen er nog geen (of nauwelijks) gsm-telefoons in gebruik waren, namelijk in 1988.

Thats all for now folks...

Groetjes,

Gaabs



zaterdag 17 november 2012

Just a few quick snaps this time... A regular visitor for breakfast each day



Camera Critters
Just a few quick snaps this time...
A regular visitor for breakfast each day



My contribution for this weekend.









Have a lovely weekend,

Gabi












Zwijmelen op Zaterdag

MARJA is vandaag begonnen te ‘Zwijmelen op Zaterdag’.

Vanaf vandaag gaan we dus iedere zaterdag een leuk zwijmel-muziekje of een muziekfilm (van YouTube bij voorbeeld...) op ons blog plaatsen met al dan niet erbij het verhaal waarom we juist bij dat muziekje gaan zwijmelen... ;-)

Ik doe mee!




Lang, lang geleden... toen ik nog 18 moest worden...... ;-0

Het gebeurde tijdens het instuderen van dit onvergetelijk mooie nummer van de 'Eagles' met de band waar ik toen nog maar net bij zat.
Er sprong een vonkje over die drie jaar later later tot een uitslaande brand zou gaan leiden...
We kregen toen een nieuwe gitarist bij de band.
Diezelfde gitarist werd mijn eerste echtgenoot die helaas in januari 1999 is overleden.
Jullie begrijpen vast dat dit nummer, en nog vele andere meer, bijzondere herinneringen bij me oproept aan de tijd met mijn man van toen en ook aan die bijzonder leuke tijd met de band.
Gelukkig heeft mijn 'hubbie van tegenwoordig' er alle begrip voor en luistert hij zo nu en dan met een brede glimlach naar mijn verhalen over toen; die schat.

Chritje... deze is voor jou!


Groetjes en een fijn weekend,

Gaabs








vrijdag 16 november 2012

DiDi: Dichters op Dinsdag – Thema 13 november 2012: “Missen”

Mijn eerste bijdrage voor DIDI... het geesteskind van Melody

Met een paar dagen vertraging dan! ;-)

"Mutter mit totem Sohn",
Het beeld is van Käthe Kollwitz en staat in de "Neue Wache" in Berlijn.
De foto en het gedicht Déja-vu hieronder © G.Bakker-Kuessner

Déja-vu

Het is een vreemd gevoel, de wereld draait door maar jezelf lijkt stil te staan, te blijven hangen in dat ene moment…
Wat je ook doet, wat je ook probeert;
Je zit vast!!!
Met je gevoel, je gedachten…
Iedere dag is ook zo’n beetje hetzelfde dan, je zit in dat vast ingesleten patroon dat je maar niet kunt doorbreken…
Gevoelens die alsmaar opnieuw door je heen stromen…
Dezelfde pijn die telkens opnieuw gevoed lijkt te worden door je herinneringen.
Herinneringen die je achtervolgen, martelen;
Diezelfde herinneringen die je ook niet los kunt laten, die je koestert omdat het herinneringen zijn aan momenten van volmaakt geluk.
Hoe moet je verder als alles om je heen je alleen maar terug geleid naar die momenten?
Verdriet om een geleden verlies slokt je op, vreet, het snijdt in je als een mes.
Soms lijkt het te slijten, heel even...
Voordat je er erg in hebt dwalen je gedachten dan opnieuw naar een van die mooie, door niets te vervangen momenten…
Er komt zelfs een glimlach op je gezicht…
Je voelt opnieuw de warmte van dat moment, het geluk van toen.
Dan komt de klap…het besef… je zit te dromen!
Verloren in je herinneringen…
Opnieuw overspoeld door pijn, het gevoel van wanhoop, het besef dat hetgeen je net voor ogen zag…
dat je kon voelen, ruiken, horen… ER NIET MEER IS!
De cirkel is rond… opnieuw voel je die open wond.
Dagen komen en gaan, dagen worden weken, dan maanden…
Wat kun je doen?
Je zit vast!
Iedere dag lijkt “déjà-vu”




©Gabi Bakker-Kuessner 2006



donderdag 15 november 2012

M.O.M. 7, week 47, 2012 (aankondiging!)






De volgende opdracht is er...

Have fun!


Groetjes,

Gaabs

Thursday Challenge week 46, 2012



_______________________________________________


Het thema van deze week is:

"STATIONERY"





Meer weten over of ook meedoen met Thursday Challenge? Klik hier!

Have fun!!!




Groeten,

Gaabs



_______________________________________________

M.O.M. 6, week 46, 2012 ___ Zo was 11 November altijd voor mij…

Hallo allemaal...

Helaas ben ik er werkelijk en met de beste wil niet eerder aan toe gekomen mijn verhaal op te schrijven voor deze M.O.M. dan vandaag.
Maar niet getreurd... Beter laat dan nooit... Bij deze dan alsnog!
Het is dus eigenlijk een M.O.D. geworden...

____________________________________




ONDERWERP:
11 November




Zo was 11 November altijd voor mij…

Als kind voelde ik me ieder jaar weer heen en weer getrokken tussen Sint Maarten en het beginnende carnavals gebeuren… Sint Maarten won ieder jaar opnieuw. 

Carnaval begon voor mij persoonlijk eigenlijk pas ergens in februari belangrijk te worden.

Bij ons in het dorp en ook in de andere gemeenten in de ruimere regio kent Sint Maarten een rijke en kleurrijke traditie.

Op school, in de kerk en ook thuis werd uitgebreid aandacht besteed aan het verhaal en de betekenis van Sint Maarten.

Alle kinderen waren ieder jaar noest bezig met het vervaardigen van de mooiste en soms ingenieus ontworpen lampionnen. Er werden heuse wedstrijden “lampion bouwen” gehouden.

Meestal was het de bedoeling dat je in je lampion iets uit het Sint Maarten verhaal uitbeeldde of iets anders dat aansloot bij de gedachte/betekenis van het feest.
Ik realiseer me nu opeens dat ik nog niet heb verteld waar ik dan eigenlijk vandaan kom…


Jongens… wordt het toch opeens tijd met de billen bloot te gaan….

Gaab is allochtoon; geloof het of niet!

Ik ben in het Duitse dorpje Waldniel, dat in de redelijk pittoreske gemeente Schwalmtal ligt, geboren.

Das dus net over de grens bij Roermond.

Net na mijn negentiende ben ik echt in Nederland komen wonen.

Schwalmtal en de mensen daar zijn eigenlijk ook een soort Limburgers; zelf qua taal…

Ik zeg altijd je hebt Nederlandse en Duitse Limburgers daar zo langs de grens.
De gesproken dialecten komen soms toch wel erg overeen, zo ook de folklore.
Na een half jaar in Den Haag op kamers te hebben gezeten ben ik terug gekomen in het Limburgse.
Maar liefs negentien jaar ben ik toen in HET ECHTE LIMBURG gaan wonen, namelijk in Venlo totdat ik 2008 naar Noord Holland ben verhuisd.


Terug naar Sint Maarten…

Bij ons in ’t dorp, zo ook in alle andere dorpen in diezelfde streek, leefden we dus allemaal erg naar die dag toe.

Wat was dat spannend; eigenlijk een beetje zoals de Sinterklaasavond voor de Nederlandse kinderen.

De huizen en tuinen werden versiert met lampionnen en kaarsjes, iedereen oefende de oude liederen weer, zelfs de volwassen mensen.

Op school werd er zelfs voor geoefend.

Op de dag/avond zelf lag er altijd een haast ‘van spanning en verwachting knisperende' sfeer over het dorp.

Net voordat het donker werd, werd zich op een afgesproken locatie, meestal op het schoolplein of op het dorpsplein, verzameld en enigszins in formatie opgesteld.

Eerst de harmonie, dan de kinderen erachteraan… 

Op de een of andere manier had iedereen er enorm zin in en letten de grote kinderen op de kleintjes; de volwassenen die meeliepen letten op dat niemand zich brandde aan de kaarsen en fakkels.

De brandweermannen liepen mee voor de veiligheid en de politie escorteerde de hele stoet (de opkomst was echt altijd fors) langs een vooraf vastgelegde route.

Wij als kinderen vonden dat allemaal maar wat bijzonder en interessant, het gaf iedereen het gevoel toch wel met iets belangrijks bezig te zijn denk ik.

Opeens viel echt de avond, alle lichtjes waren aangestoken en de harmonie warm gespeeld…

Daar liepen we dan met rillingen over de rug, zingend zo luid en mooi als we konden en zo ontzettend trots op het hele gebeuren, op elkaar en ook een beetje op ons zelf en de lampion die we aan de lange stok in onze handjes hielden zo hoog boven ons hoofd als we maar konden.

Wat een feest was dat!

Het door mij, en door de meeste andere kinderen ook denk ik, met iets van ongeduld verwachte moment waarna we dus heel erg uitkeken, was het als opeens Sint Maarten zelf in zijn mooie lange gewaad met die prachtige cape op zijn fantastisch mooie, grote paard langs de stoet verscheen.

Op zijn paard, dat met hoog verheven hoofd in een mooie draf langs de optocht liep, voegde hij zich bij ons om voorop naar het grote vreugdevuur te rijden dat altijd al in lichterlaaie brandde bij aankomst van de zingende menigte.

Sint Maarten reed iedere keer meerdere rondjes rond dat enorme vuur op zijn dappere ros.
De stoet stond dan stil rond dat vuur en allen keken vervuld van een soort blijdschap en bewondering toe hoe de ridder zijn cape van zijn schouders trok, ermee van het paard sprong, het met zijn zwaard in tweeën deelde en de ene helft aan de in vodden gehulde en bibberende bedelaar gaf die bij het vuur kwam zitten om een beetje warmte te vangen op die koude winteravond.
Het was iedere keer gewoon aangrijpend zo mooi werd dat stukje uit het verhaal uitgebeeld; ik kan me herinneren dat menig een wel wat traantjes stond weg te pinken.
Wij kinderen stonden ons te verdringen om zo dicht bij Sint Maarten en zijn paard te kunnen komen als mogelijk… als het je dan nog lukte om hem de hand te kunnen geven en je zelfs het paard had mogen aaien dan voelde je je koning te rijk.

Tja… zo ging dat bij ons in het dorp… Ik heb er hele mooie herinneringen aan, terwijl ik zit te typen voel ik hetzelfde in me opborrelen als toen.

Na afloop kregen alle kinderen een hele tas met lekkers mee naar huis… uitgereikt door Sint Maarten en zijn helpers (nee geen pieten…;-) ).
De oudere kinderen liepen die avond, net als in Nederland, ook nog zingend langs de deuren.

Eigenlijk was Sint Maarten voor mij als kind een van de mooiste feesten in het jaar waar ik heel erg naar uitkeek.


Deze keer geen foto's helaas, das omdat ik er geen van heb... jammer genoeg.
Ik hoop dat ik met mijn woorden alleen het plaatje van toen voor jullie heb kunnen schetsen en dat jullie een klein beetje in de betovering, die ik als kind heb ervaren, kunnen delen.



Groetjes,

Gaabs


zondag 11 november 2012

Photo Sunday







The week of november 11, 2012 theme is:

Curved

This beautiful work of art is the centerpiece of a bridge railing
in the rather magnificent gardens of Sanssousis.
I spent a whole day there during my summer vacation in 2007...
It has been a most enchanting experience.


Groetjes,

Gaabs

zaterdag 10 november 2012

Timber Wolves... an amazing opportunity


Camera Critters
Timber Wolves... an amazing opportunity


My contribution for this weekend.

“Canis lupus lycaon”



About a year ago I went on a vacation to the German Eifel.
It was there when I first got the opportunity to take some pictures of wolves acting all natural, living and hunting in a huge pack.
Living in a reservation, no interference of humans unless they were in any kind of urgent need of vet nary attention or had to be fed because of food shortness.

You can imagine how trilled I was even though I could only capture a few of them on camera.

Because I couldn’t sneak up on them just as close as I would have wanted and could not make use of a lot of tools like a tripod and stuff the pictures are not all that well taken but in spite of that I want to share my experience with all of you.

It was magical!











I hope all of you can feel the magic too...



Be amazed,

Gabi


If you would like to read more about Timber Wolves CLICK HERE!








donderdag 8 november 2012

M.O.M. 6, week 46, 2012 (aankondiging!)





De volgende opdracht is er...

Have fun!

Groetjes,

Gaabs


Thursday Challenge week 45, 2012




_______________________________________________


Het thema van deze week is:

"ORANGE"







Meer weten over of ook meedoen met Thursday Challenge? Klik hier!

Have fun!!!




Groeten,

Gaabs



_______________________________________________

maandag 5 november 2012

Photo Sunday









The week of november 4, 2012 theme is:

Stripes

Tulips field in North Holland
Tulpenveld in Noord Holland


Groetjes,

Gaabs

donderdag 1 november 2012

Thursday Challenge week 44, 2012



_______________________________________________


Het thema van deze week is:

"DRESS UP"




Meer weten over of ook meedoen met Thursday Challenge? Klik hier!

Have fun!!!




Groeten,

Gaabs



_______________________________________________