dinsdag 28 februari 2012

DINSZIN 004



De startzin van 28 februari:

ZWIJGEND GENOTEN ZE VAN HET ETEN EN ELKAAR.

Deze zin is het begin van je verhaal en vandaar ga je schrijven, minimaal 100 woorden
Ook mee doen lees de spelregels

Komt `ie…:

Een heel leven al


ZWIJGEND GENOTEN ZE VAN HET ETEN EN ELKAAR.
Het was alweer een lange dag geweest, op met het krikken van de dag en al gauw op weg om de kleinkinderen op te halen.
Ze hebben voorjaarsvakantie en dan is een dagje met opa en oma heel erg welkom.
Welkom, vooral ook voor hun ouders die beiden lopen te jongleren met een baan, de kinderen en het huishouden.
Vroeger was dat heel anders dacht oma Anni… toen bleef de vrouw thuis voor de man en de kinderen.
Enfin, de tijden veranderen… dacht ze en eigenlijk was ze ook wel trots op haar dochter dat ze `een eigen leven’ had naast het gezin. Net voor het eten had ze de kids opgehaald op weg van haar werk naar huis en was zelfs met een bloemetje gekomen.
Opa Hans, Anni's trouwe echtgenoot die ze door en door kende, zat tegenover haar aan de keukentafel moe maar voldaan te glimlachen boven zijn bord met dampende boerenkool en worst… heerlijk.
Ze wist waaraan hij dacht; hij zat te glunderen bij de gedachte aan hun twee schatten van kleinkinderen, hoe ze met hun door het bos hadden lopen banjeren…
Net als vroeger met hun eigen kroost. Prachtig!
Wat vlogen de jaren toch voorbij… Was het niet vorige week nog dat hun kinderen hun hand vast pakten om hun de `net voor het eerst ontdekte wonderen van het bos’ te tonen?
Tjeeeeeess…
Gelukkig hebben de kleinkinderen die taak overgenomen.
Ware het niet dan zouden ze die dagen van vroeger veel erger missen.
Zo zaten ze dan samen aan hun tafeltje in de keuken; beiden in stilte minnelijk glimlachend aan hun avondeten. Ze wisten altijd al van elkaar wat ze dachten…
Dat behoefde geen woorden meer na 62 jaar getrouwd te zijn met elkaar; een `heel leven’ al.
Opeens doorbraken beiden tegelijk de stilte…
“Wat was het toch een lekker dagje.” zeiden ze als uit een mond en reikten elkaar over de tafel heen de handen, hun lippen getuit voor een lieve, kleine zoen.



Dat wassie dan...

Groeten,

Gaabs



maandag 27 februari 2012

Photo Monday 004




Schrijf hierbij een verhaal, van minimaal 150 woorden

Photo Monday, ook mee doen lees de spelregels



DE HERFST…

DE HERFST DES LEVENS…?  Gewoon mijn overpeinzingen…

De herfst; waarom is het toch dat een ieder de herfst verbind met iets dat ten einde gaat?
Ligt in de vruchten en zaden die tot rijping komen, en die de herfst ons brengt als een zalig cadeau, dan niet juist het nieuwe begin verzekerd?
Zonder die vruchten geen nieuw begin…
Al onze wijsheid vergaard met de jaren… een nieuw begin voor de jeugd mits goed gedeeld.
Niet opgedrongen maar gegeven.
Een zaadje alvast geplant, levend, om te ontluiken in de lente.
Om tot bloei te komen in de zomer en, wederom in de herfst, te rijpen tot de bron voor een vruchtbaar voortbestaan.
Dus… in mijn ogen… DE HERFST, een nieuw begin!

Is het niet veel fijner om ouder te worden met die gedachte?


Groeten,

Gaabs



En hier nog een toegift; een gedicht dat ik enkele jaren geleden heb geschreven:

zondag 26 februari 2012

Photo Sunday





The week of Feb 26, 2012 theme is:

Shiny


Hier komt mijn glimmertje...


De foto is door mezelf genomen op 5 augustus 2009
In de dierentuin in de  Duitse plaats Krefeld.
Het was zooooooooooooo heet die dag, toen ik die kleine gozers in hun 
pool hun speelse rondjes zag zwemmen wide ik maar een ding...

OOK HET WATER IN!


Groetjes,

Gaabs



vrijdag 24 februari 2012

Thursday Challenge 043

TWO...

Gaabs zo'n 4 jaar geleden... ;-)


Meer weten over of ook meedoen met Thursday Challenge? Klik hier!

Have fun!!!



Groeten,

Gaabs



woensdag 22 februari 2012

Dinszin



Bezig met Blog hoppen ging ik weer eens op visite bij Aline.

Haar uitdaging "Dinszin" viel mij op... ik dacht laat ik het ook eens proberen!


Hier dus mijn versie/vervolg op het thema voor deze week:


ZE LIEP NAAR BINNEN EN LEIDDE HEM NAAR DE TAFEL.
Hij was gekleed in een simpele spijkerbroek en een geruit shirt; zij daarentegen was gehuld in een glanzende zwarte bontjas.
Samen waren ze best een opvallende verschijning te noemen; hij en zijn beste vriendin en grote liefde.
Heel zorgzaam en oplettend liet zij hem plaatsnemen op een stoel aan een tafeltje bij het raam van het kleine restaurantje.
Tegenover hun zat een heel mooi jong meisje…
Zij had hem nog nooit eerder gezien en wist niet wie of wat te verwachten.
Teder glimlachend reikte ze hem haar handen en zei dat ze hem heel knap vond waarop hij haar vroeg of ook hij eens goed naar haar zou mogen kijken… “Dat is goed” zei het jonge, nu ietwat verlegen, meisje.
Dus stond hij op, heel voorzichtig liep hij om het tafeltje heen om dicht voor haar te kunnen staan.
de elegante dame in de bontjas, die al die tijd aan zijn zijde was gebleven, leidde hem tot heel dicht bij het meisje…
“Mag ik?” vroeg hij nog een keer; “ja” en toen legde hij zijn handen heel teder om haar gezichtje om zich zijn beeld te vormen. “Jij bent mooi” zei hij met zachte stem…
Stralend gingen ze weer zitten, nu dicht bij elkaar… De dame in de bontjas lag aan hun voeten; tevreden.
Na een tijdje verlieten ze met hun drieën het lokaal en liepen naar het park zodat de dame genoemd ‘LADY’ het er eens even van kon nemen.
verlost van het tuigje en de riem rende ze vrolijk blaffend rond.
Dat kon nu, nu haar beste vriend er een lieve vriendin bij had gevonden die haar taak voor eventjes wilde overnemen.

Mooi hé?



Doneer jij ook weleens voor de opleiding van een pup tot blindengeleidehond?

http://www.adopteereenpup.nl/



zaterdag 18 februari 2012

Busy... but pondering...


It’s been a while since my last post…

Now, as I sit down at my desk I can’t think about anything worth writing about.
I rephrase; I do (can) think about so damn many to write about that I don’t know where to start.
2012 already has proven itself to be very busy where it comes to me and my private life.
There is my day to day life as usual… BUSY as it is.

Not enough for me it seems …sigh… for I take on even more tasks.
Lately I’m kind of redesigning/rearranging our house… sort of… using the things we already own in a different manner; putting some order into the chaos my husband has been creating carefully to the last few years.
You would be surprised if you could see the effect… SMILE!

Well, I’m pleased how it turned out but worn out do to the workload.
The best thing is that even hubby, who was really bewildered at first, is starting to like the new order and seems to be thankful for it and all my affords, as well my determination to pull this idea of mine through.

Being busy with my hands and legs, my back (aching now) my thoughts are spinning  in a constant twirl about how to complete my daily tasks and the more fulfilling ponderings of my mind; things to write about maybe… to simply wonder about… to be amazed by…
But then, every night when I finally sit down to put all my thoughts into writing: BOOOOMMM… Nothing, my head goes blank.
Maybe I am just too tired to think of anything by than except my hurting feet, legs and back…
But…

I am pleased and proud of what I am/we are achieving.

Well… let’s carry on!

Greets,

Gaabs