M.O.M. 6, week 46, 2012 ___ Zo was 11 November altijd voor mij…

Hallo allemaal...

Helaas ben ik er werkelijk en met de beste wil niet eerder aan toe gekomen mijn verhaal op te schrijven voor deze M.O.M. dan vandaag.
Maar niet getreurd... Beter laat dan nooit... Bij deze dan alsnog!
Het is dus eigenlijk een M.O.D. geworden...

____________________________________

ONDERWERP:

11 November

Zo was 11 November altijd voor mij…

Als kind voelde ik me ieder jaar weer heen en weer getrokken tussen Sint Maarten en het beginnende carnavals gebeuren… Sint Maarten won ieder jaar opnieuw. 

Carnaval begon voor mij persoonlijk eigenlijk pas ergens in februari belangrijk te worden.

Bij ons in het dorp en ook in de andere gemeenten in de ruimere regio kent Sint Maarten een rijke en kleurrijke traditie.

Op school, in de kerk en ook thuis werd uitgebreid aandacht besteed aan het verhaal en de betekenis van Sint Maarten.

Alle kinderen waren ieder jaar noest bezig met het vervaardigen van de mooiste en soms ingenieus ontworpen lampionnen. Er werden heuse wedstrijden “lampion bouwen” gehouden.

Meestal was het de bedoeling dat je in je lampion iets uit het Sint Maarten verhaal uitbeeldde of iets anders dat aansloot bij de gedachte/betekenis van het feest.

Ik realiseer me nu opeens dat ik nog niet heb verteld waar ik dan eigenlijk vandaan kom…

Jongens… wordt het toch opeens tijd met de billen bloot te gaan….

Gaab is allochtoon; geloof het of niet!

Ik ben in het Duitse dorpje Waldniel, dat in de redelijk pittoreske gemeente Schwalmtal ligt, geboren.

Das dus net over de grens bij Roermond.

Net na mijn negentiende ben ik echt in Nederland komen wonen.

Schwalmtal en de mensen daar zijn eigenlijk ook een soort Limburgers; zelf qua taal…

Ik zeg altijd je hebt Nederlandse en Duitse Limburgers daar zo langs de grens.

De gesproken dialecten komen soms toch wel erg overeen, zo ook de folklore.

Na een half jaar in Den Haag op kamers te hebben gezeten ben ik terug gekomen in het Limburgse.

Maar liefs negentien jaar ben ik toen in HET ECHTE LIMBURG gaan wonen, namelijk in Venlo totdat ik 2008 naar Noord Holland ben verhuisd.

Terug naar Sint Maarten…

Bij ons in ’t dorp, zo ook in alle andere dorpen in diezelfde streek, leefden we dus allemaal erg naar die dag toe.

Wat was dat spannend; eigenlijk een beetje zoals de Sinterklaasavond voor de Nederlandse kinderen.

De huizen en tuinen werden versiert met lampionnen en kaarsjes, iedereen oefende de oude liederen weer, zelfs de volwassen mensen.

Op school werd er zelfs voor geoefend.

Op de dag/avond zelf lag er altijd een haast ‘van spanning en verwachting knisperende' sfeer over het dorp.

Net voordat het donker werd, werd zich op een afgesproken locatie, meestal op het schoolplein of op het dorpsplein, verzameld en enigszins in formatie opgesteld.

Eerst de harmonie, dan de kinderen erachteraan… 

Op de een of andere manier had iedereen er enorm zin in en letten de grote kinderen op de kleintjes; de volwassenen die meeliepen letten op dat niemand zich brandde aan de kaarsen en fakkels.

De brandweermannen liepen mee voor de veiligheid en de politie escorteerde de hele stoet (de opkomst was echt altijd fors) langs een vooraf vastgelegde route.

Wij als kinderen vonden dat allemaal maar wat bijzonder en interessant, het gaf iedereen het gevoel toch wel met iets belangrijks bezig te zijn denk ik.

Opeens viel echt de avond, alle lichtjes waren aangestoken en de harmonie warm gespeeld…

Daar liepen we dan met rillingen over de rug, zingend zo luid en mooi als we konden en zo ontzettend trots op het hele gebeuren, op elkaar en ook een beetje op ons zelf en de lampion die we aan de lange stok in onze handjes hielden zo hoog boven ons hoofd als we maar konden.

Wat een feest was dat!

Het door mij, en door de meeste andere kinderen ook denk ik, met iets van ongeduld verwachte moment waarna we dus heel erg uitkeken, was het als opeens Sint Maarten zelf in zijn mooie lange gewaad met die prachtige cape op zijn fantastisch mooie, grote paard langs de stoet verscheen.

Op zijn paard, dat met hoog verheven hoofd in een mooie draf langs de optocht liep, voegde hij zich bij ons om voorop naar het grote vreugdevuur te rijden dat altijd al in lichterlaaie brandde bij aankomst van de zingende menigte.

Sint Maarten reed iedere keer meerdere rondjes rond dat enorme vuur op zijn dappere ros.

De stoet stond dan stil rond dat vuur en allen keken vervuld van een soort blijdschap en bewondering toe hoe de ridder zijn cape van zijn schouders trok, ermee van het paard sprong, het met zijn zwaard in tweeën deelde en de ene helft aan de in vodden gehulde en bibberende bedelaar gaf die bij het vuur kwam zitten om een beetje warmte te vangen op die koude winteravond.

Het was iedere keer gewoon aangrijpend zo mooi werd dat stukje uit het verhaal uitgebeeld; ik kan me herinneren dat menig een wel wat traantjes stond weg te pinken.

Wij kinderen stonden ons te verdringen om zo dicht bij Sint Maarten en zijn paard te kunnen komen als mogelijk… als het je dan nog lukte om hem de hand te kunnen geven en je zelfs het paard had mogen aaien dan voelde je je koning te rijk.

Tja… zo ging dat bij ons in het dorp… Ik heb er hele mooie herinneringen aan, terwijl ik zit te typen voel ik hetzelfde in me opborrelen als toen.

Na afloop kregen alle kinderen een hele tas met lekkers mee naar huis… uitgereikt door Sint Maarten en zijn helpers (nee geen pieten…;-) ).

De oudere kinderen liepen die avond, net als in Nederland, ook nog zingend langs de deuren.

Eigenlijk was Sint Maarten voor mij als kind een van de mooiste feesten in het jaar waar ik heel erg naar uitkeek.

Deze keer geen foto's helaas, das omdat ik er geen van heb... jammer genoeg.

Ik hoop dat ik met mijn woorden alleen het plaatje van toen voor jullie heb kunnen schetsen en dat jullie een klein beetje in de betovering, die ik als kind heb ervaren, kunnen delen.

Groetjes,

Gaabs