De startzin van 28 februari:
ZWIJGEND GENOTEN
ZE VAN HET ETEN EN ELKAAR.
Deze zin is het begin van je verhaal en vandaar ga je
schrijven, minimaal 100 woorden
Ook mee doen lees de spelregels
Komt `ie…:
Een heel leven al
ZWIJGEND GENOTEN ZE
VAN HET ETEN EN ELKAAR.
Het was alweer een lange dag geweest, op met het krikken van de dag en al gauw op weg om de kleinkinderen op te halen.
Ze hebben voorjaarsvakantie en dan is een dagje met opa en oma heel erg welkom.
Welkom, vooral ook voor hun ouders die beiden lopen te jongleren met een baan, de kinderen en het huishouden.
Vroeger was dat heel anders dacht oma Anni… toen bleef de vrouw thuis voor de man en de kinderen.
Enfin, de tijden veranderen… dacht ze en eigenlijk was ze ook wel trots op haar dochter dat ze `een eigen leven’ had naast het gezin. Net voor het eten had ze de kids opgehaald op weg van haar werk naar huis en was zelfs met een bloemetje gekomen.
Opa Hans, Anni's trouwe echtgenoot die ze door en door kende, zat tegenover haar aan de keukentafel moe maar voldaan te glimlachen boven zijn bord met dampende boerenkool en worst… heerlijk.
Ze wist waaraan hij dacht; hij zat te glunderen bij de gedachte aan hun twee schatten van kleinkinderen, hoe ze met hun door het bos hadden lopen banjeren…
Net als vroeger met hun eigen kroost. Prachtig!
Wat vlogen de jaren toch voorbij… Was het niet vorige week nog dat hun kinderen hun hand vast pakten om hun de `net voor het eerst ontdekte wonderen van het bos’ te tonen?
Tjeeeeeess…
Gelukkig hebben de kleinkinderen die taak overgenomen.
Ware het niet dan zouden ze die dagen van vroeger veel erger missen.
Zo zaten ze dan samen aan hun tafeltje in de keuken; beiden in stilte minnelijk glimlachend aan hun avondeten. Ze wisten altijd al van elkaar wat ze dachten…
Dat behoefde geen woorden meer na 62 jaar getrouwd te zijn met elkaar; een `heel leven’ al.
Opeens doorbraken beiden tegelijk de stilte…
Het was alweer een lange dag geweest, op met het krikken van de dag en al gauw op weg om de kleinkinderen op te halen.
Ze hebben voorjaarsvakantie en dan is een dagje met opa en oma heel erg welkom.
Welkom, vooral ook voor hun ouders die beiden lopen te jongleren met een baan, de kinderen en het huishouden.
Vroeger was dat heel anders dacht oma Anni… toen bleef de vrouw thuis voor de man en de kinderen.
Enfin, de tijden veranderen… dacht ze en eigenlijk was ze ook wel trots op haar dochter dat ze `een eigen leven’ had naast het gezin. Net voor het eten had ze de kids opgehaald op weg van haar werk naar huis en was zelfs met een bloemetje gekomen.
Opa Hans, Anni's trouwe echtgenoot die ze door en door kende, zat tegenover haar aan de keukentafel moe maar voldaan te glimlachen boven zijn bord met dampende boerenkool en worst… heerlijk.
Ze wist waaraan hij dacht; hij zat te glunderen bij de gedachte aan hun twee schatten van kleinkinderen, hoe ze met hun door het bos hadden lopen banjeren…
Net als vroeger met hun eigen kroost. Prachtig!
Wat vlogen de jaren toch voorbij… Was het niet vorige week nog dat hun kinderen hun hand vast pakten om hun de `net voor het eerst ontdekte wonderen van het bos’ te tonen?
Tjeeeeeess…
Gelukkig hebben de kleinkinderen die taak overgenomen.
Ware het niet dan zouden ze die dagen van vroeger veel erger missen.
Zo zaten ze dan samen aan hun tafeltje in de keuken; beiden in stilte minnelijk glimlachend aan hun avondeten. Ze wisten altijd al van elkaar wat ze dachten…
Dat behoefde geen woorden meer na 62 jaar getrouwd te zijn met elkaar; een `heel leven’ al.
Opeens doorbraken beiden tegelijk de stilte…
“Wat was het toch een lekker dagje.” zeiden ze als uit een
mond en reikten elkaar over de tafel heen de handen, hun lippen getuit voor een
lieve, kleine zoen.
Dat wassie dan...
Groeten,
Gaabs
