Up close and personal… in a way…

Ruim 42 ½ jaar zijn het nu sinds zij voor het eerst het licht buiten de beschermende omgeving van haar moeders baarmoeder heeft gezien.

Zoals wel iedereen heeft ook zij een bewogen leven geleid tot de dag van vandaag en hopelijk nog heel wat bewogen jaren voor de boeg…
Ooit was er een tijd, voordat het besef en de ervaringen die het leven met zich mee brengen ook haar hadden bereikt, dat ze zorgeloos van dag tot dag holde met alleen en louter een blije glimlach op haar jonge gezicht.
Dat duurde niet al te lang…
Er bleef de muziek; muziek is er immers in alle verscheidenheid en ook in mineur en adagio…
Ook bleven er enkele mensen, als een constante, in haar leven sinds de dag van haar geboorte.
Velen heeft ze echter ook al moeten laten gaan.
Deze verleden week kwam ze wederom tot de erkentenis hoe gemakkelijk het is te genieten van de constanten in het leven en hoe zwaar het weegt op de ziel als die lijn abrupt wordt afgesneden.
Hoe het kan voelen alsof er een gat wordt geslagen…

Het is zo makkelijk aan iemand te denken zo nu en dan, wetend dat ie het goed maakt, makkelijk te denken dat men “gewoon” elkaar wel weer ziet en dat een afstand van ruim 250km (ontstaan door verhuizing) toch niet zo ver is.
Wat is het makkelijk aan te nemen dat het zo blijft… het alternatief is immers te pijnlijk je voor te stellen… en waarom zou je?
Het gaat iedereen toch goed!?

Verleden zaterdag heeft ze de reis van die ruim 250km afgelegd omwille van een van die "constanten pilaren”, oh hoe leuk had het kunnen uitpakken had ze die reis toch maar iets eerder ondernomen.
Nu zag het wederzien er toch wel heel anders uit dan ze zich had voorgesteld.

De stoet was lang, heel lang… tranen prikten in haar ogen toen ze door haar zonovergoten geboortedorp wandelde.
En ook op dat moment was er de muziek…
Muziek die alle herinneringen opriep aan hoe het altijd was geweest.
Hoe die “constante vriend” altijd was geweest… net 14 jaar toen zij werd geboren; haar en zijn vader waren vrienden sinds ruim 52 jaar.
Toen zij opgroeide werd hij al een man, een waarachtig en integer mens net als zijn vader en de hare.
Het had een leuke zonnige wandeling moeten worden…
De stoet was lang, de zon scheen maar de schaduwen hingen zwaar.

Het enige dat ze nog hardop kon stamelen alvorens ze schoorvoetend wegliep bij het open graf van de oude vriend waren de woorden: “Hey, als we elkaar de volgende keer tegen komen dan moet je wel weer vrolijk zwaaien.”


Ze heeft nooit geweten hoeveel die oude vriend betekende… hij was er altijd maar “gewoon”.

Thursday Challenge week 25, 2012

______________________________________________


Het thema van deze week is:

HOT

In vuur en vlam...
In flames...

Meer weten over of ook meedoen met Thursday Challenge? Klik hier!

Have fun!!!

Groeten,

Gaabs

_______________________________________________